Dinsdag 17 januari is Arjan op 53-jarige leeftijd overleden.
De laatste keer dat ik Arjan tegenkwam was in de Albert Heijn. Op de vraag hoe het gaat vertelde hij -zoals het bij hem hoort- met een glimlach de waarheid zonder er doekjes om te winden: niet goed.

De wandeling begon..
Naar de winkel was het maximaal mogelijke dus nog eens een wandeling te maken zat er voorlopig ook niet in. Hij pakte mijn hand en nam intens afscheid wat mij emotioneerde en waar ik meer van schrok dan zijn uitleg hoe het met hem ging en hoe ze de ziekte niet onder controle
konden krijgen.


Ik heb sinds het nieuws over het onvermijdelijke bekend werd vaak terug gedacht aan die bijna onwerkelijke minuten tussen de schappen. Niet alleen vanwege de wijze van afscheid nemen maar omdat het gesprek helemaal Arjan was zoals ik hem heb leren kennen als mede bestuurslid van Zwaluwen Utrecht 1911: nauw oplettend wat er met de gesprekspartner gebeurt, oprecht geïnteresseerd, eerlijk, recht door zee en niet om de hete brij heen draaiend, vasthoudend maar geen Don Quichot.

Arjan raakte betrokken bij de club toen zijn zoon Wolf ging voetballen bij Zwaluwen. Arjan, van huis niet een voetballer, zag zich niet langs het veld staan als een trainer of coach. Wel wilde hij zijn bijdrage leveren aan de vereniging en ging in op het verzoek om in het bestuur te komen. Hij was, hoe kan het ook bijna anders, verantwoordelijk voor de communicatie. Arjan was een vrij onorthoxe bestuurder van een voetbalvereniging, met recht een vreemde eend in de bijt.


Mocht bij hem af en toe de focus verslappen als het tijdens vergaderingen over voetbalinhoudelijke zaken ging, als het over maatschappelijke onderwerpen ging dan stond Arjan aan. Voor Arjan was Zwaluwen veel meer dan voetbal en ging het over inclusiviteit en rechtvaardigheid. Ieder lid (in het bijzonder de jeugd) had recht op hetzelfde: of je nou getalenteerd bent of niet. In het clubhuis moest iedereen zich welkom voelen. Als het over die onderwerpen ging, dan stond Arjan er en konden zijn medebestuursleden die een andere mening waren toegedaan moeilijk (niet?) om hem heen.


Door Arjan werden deze onderwerpen met verve bediscussieerd en heeft het geleid tot mooie successen waar nu de hele club trots op is. Ieder kind kan twee keer per week trainen, het meiden- en damesvoetbal is enorm gegroeid in de afgelopen jaren. De vastberadenheid en standvastigheid leidde tot successen maar grensden soms ook aan het koppige. Na een wandeling van uren had ik hem er niet van kunnen overtuigen dat de website van de vereniging echt verouderd was. De wandeling eindigde in een daar ben ik het niet mee eens en eindigde met dezelfde stelligheid dat het prima in orde was.

Een immer terugkomend onderwerp in het voetbalbestuur was de samenstelling en grootte van het bestuur. Aan het einde van het seizoen van 21/22 werd het de hoogste tijd om er niet alleen maar over te blijven praten maar om er ook naar te handelen. Arjan vond het na aantal jaren een goed moment om plaats te maken en ruimte te bieden voor nieuwe ideeën en ontwikkelingen. Niet omdat de club er al was maar dat verandering ook kan leiden tot nieuwe dingen. De club was en is dankbaar voor zijn inzet en zijn onorhodoxe ideeën die in een gebruikelijk voetbalbestuur niet snel de revue zullen passeren. 



Graag zou ik nog een wandeling met hem maken om zijn originele gedachten en oplossingen te horen, zijn maatschappijkritische geest horen, zelfs als hij zich niet zou laten overtuigen. Mede namens het bestuur en de hele vereniging wensen wij Loes en Wolf heel veel sterkte toe de komende periode.

- Jan Kennis -